ماه را از پشت ابرهای قیرگون می دزدم
به نیلگون ترین آسمان می برم
در میان انگشتانم
در کوچه های شهر می چرخانم
:فریاد می زنم

آی ..
زندگی ... زندگی !
آن قدر ساز می زنم و پای می کوبم
و بلند بلند می خوانم
تا هرچه نرگس و شقایق و پروانه و بهارِ کوچ کرده و کبوتر مفلوج
و هرچه ماهی در آبی دریا
بیدار شوند
و با دخترک ها و پسرکهای غمگین دیوار به دیوار شب
بشنوند و عاشق شوند
عاشق !

چه می گویید
نیلگون رنگم
و از رگبار هیچ زمین و آسمانم
باکی نیست !

گفتم که همه ماه ها یک طرف
آبان ماه یک طرف
اصلا خود ماه ِ ماه است

امروز بعد از خیلی ماه ها و ماه ها
اندازه یک رولکس شاد شدم
گفتم که گفته باشم !

آبان هایی مثل الان
که پاییز آبستن زمستان است
و خرمالوهای سرخرنگ ِ رسیده
بی قرار طعم گس لحظه

پکی به زندگی می زنم
تلنگری به تحمل
پیش از آنکه باد
آخرین شعله کبریت را پف کند

ظهر نارنجی خرمالو
بر شاخه های رسیده پاییز
و صدای باران
با باد خواهند رفت

وقت زیادی نمانده
لحظه را باید زندگی کرد

وقتی که باران
بر واژه های مشکوک شعری سرگردان
یکریز و بی امان بارید

در اتاقی
پر از فکر و کتاب و کلمه
و پنجره ای که مرا تا آسمان...

دستم را
به دستهای خیس خیالی سپردم
که باد با خود می برد

از این همه فکر
این همه رویا
این همه باران
این همه مهربانی و بو
که بگذریم
پاسخ این دوستت دارم ِ زخمی ِ بی بهانه را
چه گونه می توان داد ...