متن مهمان

● بلاخره در روز بيست و نهم ماه ،بعد از کلی ناز و ادا آقای رئيس با اخم و تخم حقوق اين ماه رو داد.بعد هم در کمال صراحت به تک تک بچه ها گفته شد که :
" اين ماه اشتباها حقوق ها زياد شده و ماه ديگر جبران خواهد شد !!! "
پول با منت به مذاقمون جور نمی آمد.
با دخترهای شرکت رفتيم که در راه تفريح خرج اش کنيم. با قيافه های درب و داغون رفتيم جردن.
رفتيم و دخترانی را ديديم که شکل ما نبودند.
شاد و سرحال و رنگی رنگی و بی دغدغه.
رفتيم و با بی حوصلگی لباسهای شيک مد روز رو ديديم و رد شديم.
اما بعد همه با هم جلوی يه مغازه لباس بچه فروشی ايستاديم و قربون صدقه لباسهی نيم وجبی رفتيم.
يه نگاهی به دخترا کردم و خنده ام گرفت . دخترای عجيبی از آب در اومديم.
صبح ، خستگی ِ شب توی تن مونده ، خواب و بيدار ، از تخت می پريم بيرون، بدو بدو خودمون رو می رسونيم به محيط شلوغ و پر سر و صدای کار و کار و کار و کار ، بعد ساعت 6 و 7 سب خسته و دلمرده ، کشون کشون خودمون رو می رسونيم به خونه و شام و تلويزيون و برنامه های لوس و بی مزه جعبهء جادو و جواب سوالهای خانواده رو به زور با جمله های تک سيلابی می ديم و خواب و فردا و فرداهای دگر هم همينطور
و اين قافله سالار عمر عجب بيهوده می گذرد .
به خودمون نگاه کردم . پسرهای توی پاساژ و لباسهای صورتی و آبی زنگاری برامون بی معنا
ولی لباس بچه برامون نشون يه دنيای ديگه .
بی اختيار ياد اين شعر استاد شاملو افتادم :

دختران انتظار.
دختران آروزهای بيکران
در خلق های تنگ !
دختران عشق های دور
روز سکوت و کار
شب های خستگی !
دختران روز
بی خستگی دويدن
شب
سرشکستگی !

کدام شاهزاده سوار بر اسبی خواهد آمد که دلهای مرده ما را شاد خواهد کرد ؟
لبهای بسته و بی حوصله ما را به خنده و گفتگو باز خواهد کرد ؟

چنين شد که سر به سوی خانه گذاشتيم. توی ميدون تجريش وقتی از دوستان جدا شده و در صف طويل تاکسی های خطی ايستاده بودم يه بچه کوچولوی تپل مپل با دو تا چشم درشت کنجکاو ، يه کيسه قد خودش رو بالا آورده بود و تو صورت خسته من خيره شده بود و يه ريز می گفت:
" خانوم شکلات - خانم شکلات "
بعد که قيافه متعجب و اخموی منو ديد آروم در صدد توضيح براومد که :
" نذريه خانوم "
( - آدم بزرگها هميشه نياز به توضيح دارند -
؟؟؟!!%$@@*!#&&#% !! پس یعنی منم آدم بزرگ شدم ؟؟؟؟ )
جمله اين بچه منو ياد نذری که يک ماه پيش يه همچين بعد از ظهری ، همينجا با شنيدن صدای اذان توی دل کرده بودم ، انداخت .
عين مسخ شده ها راه افتادم طرف امامزاده صالح .
من که هيچ وقت برای رسيدن به خدا ، دست به دامن زير دستيهاش نمی شدم ، برای عمل قلب باز پدر دوست پسرم !!! نذر امامزاده صالح کرده بودم و پس از خوب شدن پدر ، پسر مرا فراموش کرده بود و من هم نذرم را از ياد برده بودم.
رفتم و از قضا چهارشنبه شب و سر نماز مغرب عشاء رسيدم و بعد از سالها همچی بلد نا بلد نماز جماعت خوندم. به ضريح که رسيدم ناخودآگاه اشکهام سرازير شد و فقط می گفتم خدايا شکر !! شکر که اگر کسی نيست تو هستی و ...
بعد نشستم و خيره شدم به زنها و دخترهای آنجا . آنچه که می ديدم باورم نمی شد. آخرين تيپ ها ، آخرين مدل ها و رنگ های مو ؛ های لايت ، لو لايت ، بی لايت !! اين آدمها اينجا چکار می کردند ؟ چرا دربدر و گيج دور خودشون می چرخن ؟ چی می خوان ؟
با خودم میگم همينه ، نياز به ايمونه ، باور حق ، مبداء ، باور يک اصل درست .
شايد اگه ايمان باشه ، اميد باشه ، نور تو دلهای تاريکمون باشه . شايد اگه ايمان باشه دروغ و پشت هم زنی نباشه ، شايد اگه اميد باشه ، درمون هر درد بی درمونی باشه .
شايد.


افسون